در این قسمت شما می توانید مقالاتی در حوضه کسب و کار ما ، تکنولوژی و تازه های دنیا را مطالعه نمایید.
شما همچنین می توانید برای به اشتراک گذاری مقالات خود در این قسمت با ما تماس بگیرید.
در سال 1956، رئیس جمهور جدید برزیل، معمار اسکار نایمییر را در خانه اش در ریو دوژانیرو مقالات کرد. رئیس جمهور، در خانه مدرنیستی با یک سقف پوشیده سفید که بعنوان (Casa das Canoas) شناخته می شود، این پیشنهاد را ارائه کرد: به واقعیت تبدیل کردن ایده ای که مدت ها در مورد آن بحث شده بود، یعنی انتقال پایتخت کشور، ریو دوژانیرو، با گذشته استعماری آن، به برسیلیا، شهری که بیشتر در مرکز قرار گرفته است.
برای تثبیت بیشتر این انتقال، پایتخت جدید باید دارای جمعی از ساختمانهای جدید طراحی شده توسط نایمییر باشد. معمار معروف قبول کرد و به لوسیو کاستا، دیگر معمار معروف برزیلی، برای تدبیر نقشه جدید شهر و روبرتو برل مارکس، کسی که مسئول طراحی چشم انداز آن است، ملحق شد. آنچه اتفاق افتاد، زمانی که شهر پس از چهار سال افتتاح شد، یک شهر بزرگ و جدید در اطراف یک میدان دولتی بود که میتواند نشانه ایده آلهای زیبایی شناسی مدرن باشد.
میدان سه قدرت، واقع در نوار اصلی موسوم به محور یادبود، به سه ساختمان سفید بتنی تبدیل شد: دادگاه عالی فدرال، کاخ ریاست جمهوری و کنگره ملی ساختمان برزیل.
ساختمان دادگاه فدرال نمای شیشه ای دارد و روی پلتفرمی نشسته است که بنظر میرسد شناور است و در میان ستونهایی موجدار قرار گرفته است. کاخ ریاست جمهوری نیز به همان شیوه طراحی شده بود؛ با طراحی خیالپردازانه که بازتاب نمای ساختمان در آبی که در کنار آن وجود دارد، این خیالپردازی را قدرتمندتر مینماید. ساختمان کنگره ملی دارای دو برج بلند به همراه یک گنبد است که سنا در آن کار میکند. مدت کوتاهی پس از تکمیل ساختمانها، نایمییر به ریاست دانشکده معماری دانشگاه برزیلیا منصوب شد.
در سال 1956، پس از کودتای نظامی کاستلو برانکو، به عنوان دیکتاتور کشور، نایمییر به نشانه اعتراض از سِمت خود استعفا داد و به فرانسه رفت. او به مدت بیست سال به کشورش بازنگشت. در سال 1970، زمانی که او رفته بود، دو ساختمان برجسته او به اتمام رسید: کلیسای جامع برزیلیا، ساختاری هایپربولید مخروطی با ستونهای بلند سفید، و کاخ ایتاماراتی، ساختمانی که به امور خارجی اختصاص داده شد و با مجموعهای از قوسهایی که اطراف یک ساختار شیشهای قرار گرفته اند، طراحی شده است.
نایمییر پس از سقوط دیکتاتوری در سال 1985 به کشورش بازگشت و دو سال بعد در سال 1987، بنای یادبود بومیان شهر، موزهای استوانهای برای بزرگداشت مصنوعات فرهنگی، را تکمیل کرد و یک سال پس از آن، جایزه معتبر پریتزکر را دریافت نمود.
او در سال 2002 ساختمان دفتر مرکزی دادسرا و در سال 2006 ساختمان مجتمع فرهنگی جمهوری، میدانی شامل موزه ملی گنبدی جمهوری و کتابخانه ملی برزیلیا را اضافه کرد. میراث او در زمان فوتش در سال 2012 و در سن 104 سالگی، شناخته شدن به عنوان معمار برجسته پایتخت درخشان برزیل و استاد مدرنیزم در جهان معماری بود.
پایان
منبع:www.sarsoton.com